10 LAT WSPÓŁPRACY ZE SCHNEVERDINGEN : 600 LAT EKSJO : BARLINEK W FOTOGRAFII : DEBATA W TMB :DNI BARLINKA : DZIECI WOJNY : KONSERWATORSKIE TMB : KRYMINAŁKI : KULTURA : LIST OTWARTY : MOJA LOŻA : NIEWIDOMI : NIEZWYKŁY ŚLUB : OGŁOSZENIA DROBNE : OHP : POMNIK : PROZA ŻYCIA : ROZMAITOŚCI : ROZMOWY O BARLINKU : SPORT : SZLAK DĘBÓW : USC : W ZAPOMNIANE MIEJSCA : WIADOMOŚCI WĘDKARSKIE : WIADOMOŚCI ZE SZKÓŁ : Z LAMUSA RAPTUSA : Z PAMIĘTNIKA KANDYDATKI :


Ścieżka dydaktyczna - Szlakiem Dębów

Lipiec, to miesiąc typowo letni i wakacyjny. Warto więc w czasie tzw. “nudzenia się”  zorganizować sobie i przyjaciołom w pogodny dzień wypad za miasto i poznać interesujące okolice Barlinka.

Krzynka, jest niewielką leśną osadą położoną blisko Barlinka. Przy niej właśnie pracownicy Nadleśnictwa Barlinek przygotowali leśną ścieżkę dydaktyczną. Prowadzi ona przez charakterystyczne miejsca, w których prezentowane są sposoby uprawy i zagospodarowania lasu. Prezentowane są też działania leśników mające na celu ochronę lasu. Lepszemu ich poznaniu posłużą przygotowane i ustawione na trasie tablice.

Szlaków, swój początek bierze na obrzeżu wsi Krzynka, tuż przy leśniczówce. Miejsce to nosi nazwę Poddębie. Znajduje się tu niewielki plac, na którym ustawiony jest kamień z wykutą datą i nazwą “Szlak Dębów” oraz tablica z mapą informującą o trasie. Na placu rosną okazałe pochodzące z Ameryki Północnej dęby czerwone i sosny wejmutki oraz krajowe buki pospolite, jesiony wyniosłe, wierzby iwy i dęby szypułkowe.

Tuż za placem idziemy kilka metrów drogą asfaltową. Po lewej mijamy tablicę informującą o tym, iż znajdujemy się na terenie Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego. Drogi rozwidlają się przy drugiej tablicy wyznaczającej kierunek do Leśniczówki Okno i jeziora Okunie. Wybieramy tę w prawo. Jest to droga leśna, brukowana. Dochodzimy do pierwszej tablicy, przedstawiającej zwierzęta żyjące w lesie, które przy odrobinie szczęścia może spotkamy podczas tego spaceru. Po przeciwnej stronie tablicy rośnie ładny kasztanowiec biały. Będziemy go jeszcze spotykać kilkakrotnie. Choć nie jest to typowy leśny gatunek jednak w naszych lasach sadzony. Kasztanowiec biały pochodzi z bałkanów. Sprowadzony najpierw do Wiednia w 1576 r. spotkał się z dużym zainteresowaniem i od tego czasu chętnie jest sadzony w całej Europie. Kasztanowca i tablicę otacza “ciemny” las bukowy.

Dalej droga malowniczo wije się pośród małych wzniesień, dolinek i “wcina” się w las. Pojawia się młody  drzewostan liściasty, głównie bukowy - naturalne odnowienie. Za nim fragment także młodego lasu, lecz są to już drzewa sadzone przez człowieka w rzędach. Posadzone są modrzewie europejskie, sosna pospolita i sosna wejmutka. Takie nasadzenia różnią się znacznie od drzew wyrosłych naturalnie w tym miejscu z nasion rozsianych przez starsze drzewa. Pasy lasu iglastego pośród drzew liściastych spełniają wiele różnych funkcji np. polepszają zdrowotność lasu, są naturalną przeszkodą dla szkodników i chorób atakujących drzewa liściaste, urozmaicają drzewostan. Spotykamy tu drugą tablicę z informacjami na czym polega naturalne odnowienie oraz kamień upewniający nas że idziemy w dobrym kierunku. Widzimy też pojedyncze stare buki i ładnie wykształcony samosiew, tworzący miejscami zwarty gąszcz. Następnie mijamy młody las modrzewiowy z pojedynczymi świerkami pospolitymi, brzozami brodawkowatymi i bukiem pospolitym. Dalej po lewej stronie w głębi znajduje się Użytek Ekologiczny. To teren obniżony, podmokły, który porasta w przeważającej części trzcinnik lancetowaty, trzcina pospolita i wiele innych roślin lubiących miejsca wilgotne. Użytek ekologiczny to zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów, mające znaczenie dla zachowania unikatowych zasobów genowych i różnych typów siedlisk.

Przy drodze kolejna tablica prezentująca zwierzęta występujące w chruście  ułożonym w niewielkie sterty. Las ponownie się zmienia na “stary” mieszany, złożony z liściastych buków, dębów, brzóz i z iglastych sosen, by znów przejść w młodszy modrzewiowy z dodatkiem daglezji zielonej. Jest to gatunek amerykański, który rośnie wzdłuż wybrzeży Oceanu Spokojnego od północno-zachodniej Kanady po południową Kalifornię. Daglezja jest najważniejszym drzewem obcego pochodzenia w lasach europejskich. Sprowadzono ją do Europy w 1818 roku. Drzewo z wyglądu przypomina świerk, ale wytwarza charakterystyczne szyszki długości 7 - 10 cm z długimi trójzębnymi łuskami wspierającymi, które przylegają do owalnych krótszych łusek nasiennych.

Dalej ponownie wchodzimy w las liściasty, bukowy i bukowo-dębowy. Przy okazałym buku ponownie napotykamy tablicę, tym razem przedstawiającą co dzieje się z powalonym tzw. “martwym drzewem”. Okazuje się że jest ono bardziej żywe niż wtedy gdy rosło. Idziemy dalej naszym brukiem i pośród buków zauważamy sosnę z licznymi nacięciami na pniach. Są to nieliczne zachowane sosny z których dawniej pozyskiwano żywicę. Dochodzimy do skrzyżowania leśnych dróg na którym ustawione są kamienie - jeden informujący o naszym szlaku. Skręcamy pod ostrym kontem w lewo na drogę gruntową. Drugi kamień informuje jakie z tego miejsca są odległości do różnych miejscowości i tak: do Barlinka 8 km, do Krzynki 5 km, do Karska 7,5 km, do Okuń 1,5 km. Zatem po ostrym skręcie w lewo idziemy dłuższy odcinek przez charakterystyczny dla tego terenu las bukowo-dębowy. Idziemy prosto pozostawiając dwie boczne drogi i dochodzimy do skupiny okazałych daglezji, gdzie droga z gruntowej ponownie przechodzi w brukowaną. Idąc nią dalej po prawej widzimy piękne wielopniowe buki i pojedyncze dęby, a za nimi w głębi typowy bór sosnowy.

Bory sosnowe występują na glebach ubogich, bielicowych, wykształconych na luźnych średnioziarnistych piaskach o niskim poziomie wody gruntowej. Tworzy je drzewostan sosnowy - głównie jednowarstwowy o drzewach w jednym wieku. W runie występują: borówka czarna, czasem borówka brusznica czy wrzos zwyczajny. Często powierzchnię pod drzewami pokrywają poduchy mchów. Po lewej cały czas mamy las liściasty bukowo-grabowo-dębowy. Przy drodze w rzędzie rośnie kilka sosen wejmutek, dębów czerwonych i rzadka brzoza żółta. Jej naturalne stanowiska są na kontynencie północnoamerykańskim, w południowo-wschodniej Kanadzie i północno-wschodnich stanach USA. Ma liście podobne do grabu, ale o brzegach piłkowanych, a korę na pniu czerwono brązową, lekko spękaną. Do Europy sprowadzona ok. 1800 roku , do Polski do Warszawskiego Ogrodu Botanicznego w 1824 r. Pojedyncze drzewa tej ciekawej brzozy spotykamy w naszych lasach.

Następnie droga prowadzi przez mały wąwóz o stromych niewysokich zboczach. Po kilku metrach teren się zmienia i droga przebiega jakby po grobli, a po obu jej stronach jest duże obniżenie. Częściowo pokrywa je sztuczne nasadzenie z iglaków, jest też fragment zabagniony. Dalszy odcinek ścieżki przebiega przez bardziej malowniczy - pagórkowaty teren. Porasta go drzewostan mieszany zarówno pod względem gatunkowym jak i wiekowym. Pojawia się klon pospolity, kasztanowiec biały, pochodząca z Ameryki Północnej robinia akacjowa. Dochodzimy do kolejnej leśnej krzyżówki dróg, którą mijamy i idziemy prosto. Kilka metrów dalej widzimy ogrodzoną uprawę leśną. Zostały na niej posadzone różne gatunki drzew jak: buk pospolity, modrzew europejski, brzoza brodawkowata, świerk pospolity, dąb szypułkowy i jarzębina. Zaraz za uprawą młoda buczyna z samosiewu podsadzona dębem brzozą i świerkiem. Drzewa rosną tu wśród bardzo ekspansywnej trawy trzcinnika piaskowego. Dalej starszy las mieszany złożony z modrzewia, sosny, brzozy, dębu i buka. Pod koronami drzew światła jest mało i tylko w niewielu miejscach zauważamy rośliny zielne np. wszędobylskiego niecierpka.

Ponownie mijamy młodą uprawę z daglezji, buka i świerka, a za nią las bukowy. Następnie mamy las mieszany iglasto-liściasty, a po prawej młodnik sosnowy. Idziemy teraz drogą utwardzoną żużlem i dochodzimy do krzyżówki na której skręcamy w lewo obok sosnowego młodnika w drogę brukowaną. Jest tu kamień z oznaczeniem naszego szlaku. W runie lasu w miejscach słonecznych widzimy różne rośliny zielne np. pokrzywę zwyczajną, niecierpek pospolity, dziurawiec zwyczajny i różne gatunki traw - śmiałek darniowy czy wspomniany trzcinnik.

Za krzyżówką przy naszej drodze, po obu jej stronach rosną piękne modrzewie i sosny oraz pochylone topole osiki. Są też okazałe brzozy, sosny wejmutki, których część niestety zasycha oraz dęby szypułkowe. W głębi za wspomnianymi drzewami rośnie las złożony z dorodnych buków i jego podrostu. Idąc dalej mamy młody las z dominującym wiązem polnym, dębem, bukiem, jest także grab i modrzew. Przy drodze rosną ponownie dęby szypułkowe i czerwone, graby, osiki, lipy drobnolistne, czeremchy pospolite oraz duże skupiny śliwy tarniny i maliny właściwej. Teren znów bardziej nasłoneczniony z licznie występującymi roślinami zielnymi takimi jak np. babka pospolita, kuklik pospolity, koniczyna biała, pokrzywa zwyczajna, niecierpek pospolity i trawy - wiechlina gajowa, i wiechlina roczna, kupkówka pospolita. Mijamy je i dochodzimy do miejsca gdzie rozpoczynaliśmy tę wędrówkę, czyli do Poddębia.

Cały “Szlak Dębów” ma ok. 10 km. Zatem po takiej wyprawie przyjemnością będzie dłuższy odpoczynek na ładnej polanie, pod rozłożystym drzewem lub w Krzynce np. w stadninie koni.  

G. Przybylski